(στο Μάνο,
που μιλά με τους ευκάλυπτους)



Η Πελειάδα, ιέρεια της Διώνης,
της κόρης του Ουρανού,
αφουγκράζεται το άδηλον
στους ψίθυρους της ιερής δρυός.
Θροΐζουν τα αναθήματα
συλλαβίζοντας το ανείπωτο,
τα κουρελάκια της ψυχής μας
καταδένουν μύχιους φόβους στα κλαδιά
αναζητώντας παραμυθία.