ΟΥ-ΤΟΠΟΣ

 

Ο ΚΑΤΣΑΜΠΡΌΚΟΣ

 

Χαϊκού

Πτώση 2

Πτώση 2
 (στον R)

Έκπτωτος
εξ ουρανού
επί της γης
στα χέρια μου

να δες
ξεριζώνω τα φτερά μου
αυτό είναι πόνος
επί της γης

να δες
το μαύρο της αβύσσου
της εντός σου
μας περιέχει
αυτό είναι τρόμος
επί της γης

να δες
σε γέννησα
επί ξύλου κρεμάμενον
αυτό είναι απόγνωση
επί της γης

να δες

ανήμπορη να σε αποκαθηλώσω

αυτό είναι θάνατος

επί της γης

(Θεσσαλονίκη, την επαύριον της 31-10-2014)

Ως αποκύημα μιας άλλης εποχής

ευτύχησα

να πραγματοποιούνται

οι επιθυμίες μου

πριν καταντήσουν

στόχοι

κρυφτό

υπήρξε ένας χρόνος ενεστώτας;
υπήρξε το τρυφερό νοιάξιμο της κόλασης;
πού βρίσκεται η αλήθεια;
πού βρίσκεται το ψέμα;
εδώ είναι η αλήθεια
εκεί είναι το ψέμα
φτου και τα φυλάω

είμαι εγώ

Θα νανουρίσω τον στρατιώτη μου

Θα τον λικνίσω

σα σκοτεινή σιωπηλή θάλασσα

Θα τον παρηγορήσω

για τον χαμένο χρόνο

Θα τον ξαποστάσω

με νοσταλγία αλλοτινής ευτυχίας

Θα του κρατήσω το χέρι πέρα από την κόλαση

μέχρι εδώ

Δε θα του το αποκαλύψω ποτέ

η λυκοποριά

που περπατά

είμαι εγώ

η λησμονημένη στην ανάσα του θηρίου

είμαι εγώ

που ραίνω ροδοπέταλα
το μακέλεμα

 «Όχι, όχι δεν είναι τα χνάρια του θηρίου αυτά

είναι της άνοιξης»

Πάντα το ίδιο ψέμα

Είμαι εγώ

η πολύτιμη των αγριμιών

Δεν θα του το αποκαλύψω ποτέ

Τώρα ξέρει

είμαι εγώ

 Do not stand at my grave and weep,
 I am not there; I do not sleep.
 I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
 I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
 I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
 I am not there; I did not die.
             
                     Mary Elizabeth Frye

Πού να σε ταξιδέψω;
που σε πάω σε τόπους
και μου χάνεσαι σε χρόνους.

Εκεί μου γλίστρησες
στα γυάλινα Γιάννενα.

 Το ‘χες πνιγμένο τριάντα χρόνια
στο σάπιο νερό
δεν το ‘λπιζες να αναδυθεί
 και να σου ζητά φρέσκο αίμα
 να θυμηθεί.

Αν ματώνει
η ακρωτηριασμένη μνήμη
μιας αλλοτινής ζωής
ψέλλισέ του τους λάθος δρόμους
που πήρες έκτοτε.
 Κι αν δεν ησυχάσει
πες του πως δεν ήσουν
παρά ένα ορφανό παιδί
που πλήρωσε την άγνοια
περπάτησε το μέλλον
διάφανο και ανυπεράσπιστο
χωρίς να ΄χει κρεμάσει
ούτε ένα κουρελάκι
 κατάδεσμο
στη μεγάλη δρυ.

Γιάννενα, Μάρτης 2013

επιτύμβιο

κι όταν θα στροβιλίζομαι αμνήμων

μες στις κουρτίνες του ερέβους

μη με ράνεις με τα ροδοπέταλα της νοσταλγίας

άφησέ με να ποντιστώ στα σκοτεινά νερά της λήθης

δε θέλω πια να είμαι χρήσιμη

μη με αποκαλείς Αντίκλεια

δεν είμαι