Σκέψεις πάνω σε ένα απόσπασμα του Νίκου Θέμελη δυο μέρες μετά την παράδοση του Κάραζιτς.

«…η απόσταση από την αρχαιογνωσία έως την προγονολατρεία είναι μεγάλη. Τεράστια. Θα έλεγα αγεφύρωτη. Όμως έρχεται η στιγμή που όλοι χρειάζονται ένα παραμύθι. Όλοι. Μικροί, μεγάλοι, πλούσιοι, φτωχοί, απαίδευτοι, μορφωμένοι, ένα παραμύθι που νανουρίζει και γλυκά αποκοιμίζει. Και τότε μπορείς εύκολα να διατρέξεις την απόσταση, με άλματα τεράστια, με φαντασία, με μπόλικο περίσσευμα ψυχής, εκεί όμως που η διάνοια, η νηφαλιότητα, η λογική αρνείται πλέον να συμπράξει…»

(απόσπασμα από την τριλογία του Νίκου Θέμελη, Η αναζήτηση – Η ανατροπή – Η αναλαμπή, εκδ. Κέδρος /

Η αναλαμπή, σελ. 376)

Μύθοι, θρύλοι, παραμύθια στοιχειώσαν

με το υφάδι του ρομαντισμού

τους βαλκάνιους εθνικισμούς μας,

που τώρα λουσμένοι στο αίμα

ξερνούν λογιών – λογιών Κάραζιτς,

για να ενδυθούν τον ευρωπαϊκό κορσέ

κομμένο και ραμμένο

στη μακρινή, νηφάλια Χάγη,

γαλουχημένη με αλλότριους μύθους,

που αδυνατούν να αφουγκραστούν τον απόηχο

των χάλκινων, πολυφωνικών βαλκάνιων τραγουδιών μας.

(Χάγη, Tom Otterness, Voyage de Guliver)