Εκδρομή στο Καϊμακτσαλάν αποχαιρετισμός του χειμώνα

Καϊμακτσαλάν!
Λέξη μυθική των παιδικών μου χρόνων
σε ιχνογραφούσα εμμονικά πιστεύοντας
ότι αποκολλήθηκες από το Έβερεστ
και είσαι εδώ μακρινός συγγενής του.

Υψηπετείς κορυφές σας αναγνωρίζω
είστε εσείς που απρόσμενα κάποια πρωινά
μέσα απ’ τον αριστερό μου καθρέφτη
αντανακλάτε αιωνιότητα
στο αποφορτισμένο μου κορμί
καθώς ανηφορίζω την Κατσιμίδου.

Αρχέγονη κατάνυξη πυροδοτεί
η υποφώσκουσα προσδοκία
τόσων περαστικών ψυχών
μεταλαμβάνω του ιαματικού νερού με δέος
χωρίς ωστόσο να προσμένω τίποτε

Παραμυθία θανάτου

Ναι, δεν είμαστε εμείς η ζωή,
είμαστε οι φορείς της
και αυτό το κλαδί είναι πλασμένο
κατ’ εικόνα και ομοίωσίν της
όπως εμείς, παγανιστή αδερφέ.